Kwetsbaar zijn vergt moed. Dat was de titel van een van mijn vorige blogs. Die moed heb ik nu bij elkaar geraapt. Voor het eerst in mijn leven ga ik iets ‘openbaar’ vertellen waarvan ik weet dat de meeste mensen in mijn omgeving er geen idee van hebben of hadden. Superspannend, maar ik besef me dat als ik een voorbeeld wil zijn voor de kinderen van mijn broers, voor die van mijn vriendinnen en voor de mensen om mij heen, dan moet ik het delen. Niet om iemand aan de schandpaal te nagelen, maar om het bespreekbaar te maken, zodat zij er niet, net als ik, hun halve leven mee rond hoeven te blijven lopen.
De reden dat dit zo sterk naar boven komt is dat ik onlangs iets bij mijn nicht op Facebook zag over grenzen aangeven voor kinderen. Ik deelde dit bericht en schreef erbij dat ik dit belangrijk vond om te delen, omdat ik als jong (en ouder) meisje ook te maken heb gehad met seksueel misbruik. Op een paar duimpjes en een hartje na reageerde hier niemand op. In ieder geval niet openbaar. Wel kreeg ik verschillende privé berichtjes en appjes, vrouwen die ook slachtoffer zijn geweest, die ook hebben gezwegen en jarenlang (soms zelfs nog steeds) met de gevolgen ervan worstelen. Vaak denken we dat het in onze omgeving wel mee valt, maar lieve mensen het gebeurt overal. In iedere klas zitten kinderen die te maken hebben met seksueel overschrijdend gedrag, misbruik en mishandeling. In iedere familie is er wel iemand die iets heeft meegemaakt wat niet door de spreekwoordelijke beugel kan. En ook op je werk of bij je buren is er altijd iemand die hier mee te maken heeft (gehad). Het is niet alleen maar in ‘bepaalde kringen’ en kan iedereen overkomen.
Het Klokhuis (NPO2) zond vorig jaar ‘Je lijf is van jou’ uit, waarin prachtig wordt uitgelegd wat grenzen zijn m.b.t. seksueel overschrijdend gedrag. Dat ‘grote mensen’ NOOIT onder je hemd en broekje horen te komen. Dat het nooitjouw fout is wanneer een ouder iemand aan je zit en dat je altijd iemand in vertrouwen moet nemen. Heb ik ook gedaan, alleen pas 15 jaar later. Tegen mijn moeder heb ik het pas een jaar of 5 geleden verteld, gedeeltelijk. Waarom niet alles? Omdat het teveel was en ik had ook heel veel weggestopt. Na mijn stilte retraite van vorig jaar kwam er weer ruimte voor herinneringen. Mooie, maar helaas ook minder mooie. Zonder in detail te treden zal ik hierover vertellen en wil ik anderen aansporen dit ook te doen. Ik hoop dat het hierdoor voor jongeren gemakkelijker wordt er ook over te praten. Om iemand in vertrouwen te nemen en hulp te zoeken. Niemand mag je dwingen dingen te doen die jij niet wilt, nooit! Nou oké daar gaan we, let’s get it out!
De eerste keer dat er iemand aan mij zat en mij dwong tot handelingen die niet bij een kind horen, was rond mijn 11e. Het was een bekende van een vriendinnetje, zoals het vaak bekenden zijn die over de schreef gaan. Hij maakte me goed duidelijk dat ik er niet over mocht praten want anders…!
De tweede keer werd ik thuis gebracht door een van ‘de oudere mannen’ die altijd op de plek zaten waar ook wij (mijn broers, vrienden en vriendinnen) kwamen om een biertje te drinken. Automatisch ga je ervan uit dat het dan wel vertrouwd is, we ‘kennen’ elkaar immers. Toen halverwege Dokkum – Brantgum de auto aan de kant ging en hij mij begon te betasten, ben ik gelijk de auto uitgestapt en heb ik de rest gelopen. Ditzelfde gebeurde met een taxi chauffeur vanuit Berlikum naar huis. Ik was de laatste in het busje en in plaats van bij Holwerd rechtsaf richting Brantgum te gaan, ging hij linksaf richting de (verlaten) Holwerder Pier. Ook hier is het gelukkig ‘slechts’ bij betasten gebleven, maar de angst die ik op dat moment voelde was er niet minder om. Wederom zei ik niets tegen mijn ouders want ja, straks mocht ik niet meer op stap en als ik íets leuk vond dan was dat het wel. Dus nee, niet over praten en weer door! Dan is er nog die keer tijdens een vakantie waar ik voor het hotel letterlijk de auto ben uitgetrapt omdat ik weigerde met hem naar bed te gaan en vergeet ook niet de keren binnen een relatie. Dit wordt vaak niet eens meegerekend, maar je wilt niet weten hoe vaak vrouwen worden gedwongen en ook dat zorgt voor de nodige trauma’s. Waarom het bij de één wel en de ander niet gebeurt? Ik denk dat het zeker te maken heeft met je zelfbeeld, zelfvertrouwen, gezien willen worden, etc. Van buiten was ik stoer en kon ik de alles aan, van binnen kwetsbaar en onzeker. Wist je trouwens dat dit vaak ook voor daders geldt? Velen van hen zoeken erkenning omdat ze zich machteloos of minderwaardig voelen, zijn eigenlijk op zoek naar liefde maar hebben geen idee hoe en waar. 9 van de 10 keer zijn ze zelf ook beschadigd, alleen mag dat natuurlijk nooit een vrijbriefje zijn, laten we dat even voorop stellen.
Je snapt wel dat deze gebeurtenissen diepe wonden hebben geslagen in mijn vertrouwen, niet alleen in mannen, maar ook in mezelf. Als gevolg daarvan trok ik onbewust steeds weer de verkeerde mannen aan, een logisch gevolg van het principe ‘wat je uitzendt, trek je aan’. Mijn perceptie van liefde en intimiteit werd vertroebeld door deze ervaringen. Ik zocht naar bevestiging en liefde, maar wel op de verkeerde manier en bij de verkeerde mannen.
En natuurlijk ben ik ook leuke mannen tegengekomen, héle leuke zelfs, maar ik durfde mezelf nooit helemaal te geven. Fysiek wel, maar emotioneel niet. (Zij trouwens vaak ook niet, what goes around comes around) Het was een patroon dat ik niet doorbrak, omdat ik bang was om opnieuw gekwetst te worden. De laatste 2 jaar heb ik bewust niet gedate, geen Tinder of ander gedoe, gewoon helemaal niks.
In plaats daarvan ben ik met mezelf aan de slag gegaan. Veel schrijven, veel lezen en luisteren en vooral veel stilte. Ik heb mijn angsten en trauma’s onder ogen gezien en geleerd om werkelijk van mezelf te houden. Nu, op dit punt in mijn leven, besef ik dat ik de liefde die ik zocht, nooit ergens anders hoefde te zoeken. Die liefde zat al die tijd gewoon in mezelf! Ik ben gelukkiger dan ooit, heb de allerliefste mensen om me heen en leef het leven zoals ik het op dit moment wil, onderweg naar nog meer moois.
Dus voor iedere vrouw (of man) die hier ook mee te maken heeft gehad: neem iemand in vertrouwen, stap uit de slachtofferrol en ga met jezelf aan de slag, want dat is waar de sleutel naar geluk ligt, in jezelf!
“If you don’t love yourself, nobody will. Not only that, you won’t be good at loving anyone else. Loving starts with the self.” Wayne Dyer
Lieve groet, Fenna
P.s. dit verhaal is niet bedoeld om medelijden op te wekken, stoer gevonden te worden, of aandacht te trekken. Mijn doel is om het bespreekbaar te maken. Als ik hiermee ook maar één persoon kan helpen, dan is het voor mij de moeite waard. Kwetsbaarheid is kracht, en door onze verhalen te delen, kunnen we samen groeien.
Leave a Reply